گویش محلی مردم بادرود «گویش بادرودی» است که جزئی از زبانهای ایران باستان می‌باشد. بعضی از قسمت‌های این زبان به زبان کردی و بعضی از قسمت‌های آن هم به زبان شمالی شباهت دارد. این گویش بیشتر به فارسی تاتی شباهت دارد.
گویش محلی یا گویش بادرودی بهترین سند گویایی است که ریشه در قدیمی‌ترین نوشته‌های پهلوی ساسانی دارد و در بسیاری از واژه‌ها که بعدها آورده می‌شود با واژه‌های اوستایی و زبانهای هندی و اروپایی برابر می‌کند. مثلاً « زج: کشک سیاه » که در آثار اولین شاعران زبان فارسی بکار رفته، هنوز در محل کاربرد دارد.
بادرود از نظر اجتماعی:
فرهنگ مردم بادرود بر پایه ای از سنت های دیرین و باستان نهاده شده است اولین قومی که در این مکان (بادرود) زندگی را اختیار کرده اند به سابقه ای بیش از هفت هزار سال بر می گردد تپه های باستانی اریسمان (روستای اطراف بادرود) و ابوذر و قلعه ها و آثار تاریخی این شهر بیانگر این واقعیت اجتماعی است در این شهر مردمانی با زبان اصیل فارسی (دری) جزء شاخه های زبان راجی قدیم زندگی می کنند و هم اکنون نیز به آن زبان افتخار می کنند پسوند واژه “بادی” که قبلاً به روایتی “بهدین” بوده است و مردم این دیار آن را مقدس می شمردند. از وجود بارگاه دو امامزاده واجب التعظیم آقا علی عباس (ع) و شاهزاده محمد (ع) و رونق زیارت و بارگاه زائر سرای آن پی به ریشه های عمیق این مردم دیار می بریم .استقرار بادرود در مرکز جغرافیایی کویر ایران و مهاجر پذیری این شهر علیرغم مشکلات و سختیهای زندگی در کویر بویژه کم آبی ، از بدو پیروزی انقلاب اسلامی تا کنون مثال زدنی است . صنعت آجر پزی و گرایش صد درصدی زنان این شهر به قالیبافی و صنایع وابسته که بعد از پیروزی انقلاب اسلامی از رونق افتاده و حلقه اتصال و پیوند زنان و مردان و مشارکت آنان در اداره خانواده بوده با آواها و موسیقی های خاص خود همراه بوده است.