در شهر بادرود عزاداری دهه اول محرم برای سرور و سالار شهیدان به‌صورت سنتی اجرا شده و مردم علاقه عجیبی به اجرای این سنت‌های دیرینه دارند یک سال برای آن صبر تا در دهه محرم آن را اجرایی کنند، شاید مراسمات زنجیرزنی، سینه‌زنی، دسته روی از تکیه به تکیه دیگر، پخت نان عباسعلی، قربانی کردن، پخش نذورات، تعزیه‌خوانی و چاوش‌خوانی که در محرم مرسوم است اما مردم بادرود روز عاشورا هر جای دنیا باشند و خودشان را به میدان امام حسین شهر می‌رسانند جایی که قرار است نخل آقا امام حسین بر روی دوش عاشقان حمل و عزاداری سنتی انجام شود.

 روز عاشورا با سر زدن آفتاب روز دهم محرم مردم اندک‌اندک راهی میدان امام حسین و حسینیه مرکز شهر می‌شوند زمان قدیم این حسینیه به نام مدرسه نامیده می‌شد که قدیمی‌ها امروز در زبان محاوره خودشان می‌گویند مدرسه امام حسین که این خود نکته بسیار مهمی است که ساعت‌ها باید برای آن تفسیر گفت.

هیئت زنجیرزنی حسینیه مرکز شهر و حسینیه اعظم کم‌کم شکل می‌گیرد و می‌دانند که ما باید طبق رسم دیرین برای استقبال و همراهی نخل باید به حسینی پای نخل بروند، دسته‌های دیگر عزاداری دیگری از محلات شکل‌گرفته و خود را به گوشه‌ای از میدان امام حسین می‌رساند و جایی برای خودشان پیدا می‌کنند.

 شاید هیچ‌کس حواسش به هیئت خود نیست و تنها یک موضوع را در ذهن خود دارد، نخل کی می‌آید، نخل در فرهنگ مردم به‌مثابه شبه تابوت حضرت سیدالشهدا است که روز عاشورا به حرکت درمی‌آید و عاشقان نیز در سوگ آقا آه و ناله می‌کنند.